ROZDZIAŁ 2 "Nie Ścigam się.!"

Tydzień później…

Wstałam koło 9. Ubrałam się w jakieś szorty i koszulkę, po czym podeszłam do okna i otworzyłam je na oścież. Świeże powietrze wdarło się do moich nozdrzy, wybudzając mnie do końca. Słońce świeciło całym swoim blaskiem, a na niebie nie było ani jednej chmurki. Było pięknie. Tak jak zawsze w LA. Popatrzyłam jeszcze chwilę na przejeżdżające samochody i spieszących się ludzi, po czym poszłam na dół zjeść jakieś śniadanie. Postawiłam na płatki z mlekiem – szybkie i proste. Zajadając się już śniadaniem, do kuchni wparował Scooter. Na mój widok uśmiechnął się, a potem zaczął szperać po szafkach.

-Czego ty tak namiętnie szukasz braciszku.?-zapytałam, gdy już do końca opróżniłam miseczkę.

-Spieszę się i szukam aspiryny. Łeb mi pęka.-patrząc wciąż na niego, podeszłam do jednej z szafek i wyjęłam z niej owy lek i dałam mu go. Mężczyzna patrzył to na mnie to na szafkę, po czym powiedział.

-Nie wiem jak ty to robisz, ale jesteś w tym genialna. Przydałaby mi się taka pomoc w pracy.-drugie zdanie mruknął już do siebie, ale i tak je usłyszałam. Nie zważając na to co wcześniej powiedział, minęłam go i już schodziłam do garażu, gdy brat złapał mnie za ramię. Odwróciłam się do niego, a ten tylko powiedział.

-Zbieraj się.

-Nie mogę.-powiedziałam szybko.

-Dlaczego.?

-Bo muszę dokończyć prze…-i zamarłam patrząc na jego minę. Cholera.! Wygadałam się.! A niech to szlag jaśnisty trafi. Brat wziął mnie pod łokieć i zaprowadził do kuchni. O nie…będzie kazanie.

-Znów do tego wróciłaś.?-spytał. Nawet na niego nie patrzyłam. Wiedziałam, ze jest zły.-Myślałem, że po wypadku nie będziesz do tego wracać. Ale nie.! Bo oczywiście musisz postawić na swoim.!

-Nie ścigam się.! Tyle co poszperam w samochodzie; to jest tylko hobby.!-krzyknęłam, patrząc na niego.

-Po prostu się o ciebie martwię. Boję się, ze znów będziesz miała wypadek.-powiedział cicho.

-Nie mam zamiaru się ścigać. Na razie.-ściągnęłam brwi. Kurcze, no niby chciałabym się śmignąć z kimś, ale tak dawno nie jeździłam.-To po co mam z Tobą jechać.?-zmieniłam od razu temat. Wytłumaczyliśmy sobie wszystko i tyle.

-Mam dla ciebie pracę.-oznajmił uśmiechnięty.-To jak.?-popatrzyłam jeszcze chwilkę na niego, a sekundę później wyprułam na górę, przebrać się(--->). Włosy rozczesałam i zostawiłam rozpuszczone, a na oku zawitała tak dobrze już znana memu oku kreska. Jeszcze tylko tusz, odrobina pudru, troszkę różu na policzki i schodziłam ze schodów gotowa. Scooter spojrzał na mnie z zacieszem.

-Brawo. Nowy rekord.-zaklaskał w dłonie.

-Bez kitu, ile.?-nie wierzyłam w swoje zdolności.

-8 minut.-a jednak, moje niezwykłe umiejętności są genialne. :D Śmiejąc się poszliśmy do samochodu, tym razem nie pomyliłam stron. xd 15 minut później byliśmy na miejscu. Wysiedliśmy przed ogromnym budynkiem. Drugi dom mojego braciszka. ;p Weszliśmy do środka i poszliśmy do windy, którą pojechaliśmy na 10 piętro.

-Denerwujesz się.?-spytał kiedy byliśmy w windzie.

-Trochę. Wiesz, nigdy nie pracowałam w takim miejscu, więc nie wiem co i jak-mój brat chciał już coś powiedzieć-ale ty mi powiesz co i jak i będzie dobrze.-posłałam mu swój firmowy uśmiech, na co on się zaśmiał, ale i tak po chwili dołączyłam do niego ze śmiechem. Wyszliśmy z windy i doszliśmy do drzwi, za którymi zauważyłam dwójkę chłopaków. Niepewnie spojrzałam na brata, a ten tylko puścił mi oczko i otworzył drzwi. Weszliśmy do środka i wzrok dwójki chłopaków spoczął właśnie na mnie...

__________________________________________________________________

Siema, siema. :D

Jak tam święta.? Dostałyście jakieś wantedowe prezenty.? ^^

Bo ja nie, ale te jakie dostałam tez cieszą. :D

Najadły się.? Przytyły.? Bo ja chyba nie. xdd

Gotowe na Sylwka.? Bo ja nie. Nie mam się gdzie podziać, bo w domu na pewno nie mam zamiaru siedzieć. :D

Dobra zostawiam was z tym wyżej. :D 

A i jeszcze jedno pytanko. Odpowiada wam taka długość rozdziałów.? 

Trzymajcie się. ;**